امروز یک روز خوب دوست داشتنی به یاد ماندنی است. صبح زود از خواب برخاستم و بعد دیگر نخوابیدم. یعنی نگذاشتم خستگی، مرا تنها گیر بیاورد و فریبم دهد تا با او به سرزمین خواب های نابه هنگام صبح گاهی پا بگذارم. پس خداوند شب را برای چه چیز خلق کرده است؟ اگر قرار باشد روز را هم در غفلت خواب به سر ببریم، کامروایی سحرخیزان را از دست خواهیم داد. کمی پیاده روی در هوای دلنشین صبح به همراه خانواده، روحم را به طراوتی وصف شدنی مهمان کرد. می گویید چرا وصف شدنی؟ خواهم گفت چرا... صبحانه ساده اما باصفای پس از آن، انرژی روزم را تامین نمود و حال نوشتن...
کاری که صفت وصف ناشدنی را
باید برای آن به کار ببرم، برای حال خوبم در هنگام انجام دادنش. تا دنیا،
دنیا بوده عشاق نمی توانسته اند عشقشان را به گونه ای برای اغیار توصیف
کنند که آن را درک کنند. فقط عاشق ها حال عاشق ها را می فهمند. این هم نوعی
عشق است دیگر...
آفرینش ما بر اساس محبت شکل گرفته است و حیات
ما با عشق جان می گیرد و همین است که دنیا را زیبا می کند. در این دنیای
قشنگ، هر چیزی را که جمالی از آفریدگارش به امانت گرفته باشد، می توان دوست
داشت. ان الله جمیل یحب الجمال. البته اگر نیک بنگری، آن چیز به خودی خود
دوست داشتنی می شود، نه به دلیل وجود ما برای به فعلیت رساندن دوست داشتنش.
نویسندگی هم جمالی دارد که نمی توانم آن را فراموش کنم یا از آن سخن
نگویم. چه می گویم؟ اگر عاشق آن باشید، حرف هایم را خواهید فهمید.
تصور
کنید حالتان بد است و حوصله انجام هیچ کاری را ندارید، چه می کنید؟ گوشه
عزلت می گزینید و زانوی غم بغل می گیرید؟ یا به زمین و زمان بد و بیراه می
گویید؟ و یا نه، کتاب می خوانید یا با نماز و درد دل با خالقتان، و یا
تلاوت آیه های روح بخش کتاب خدا، غصه ها را از خود می رانید؟ من در بیشتر
این مواقع، از میان تمام کارها نوشتن را برمی گزینم، نمی گویم دیگر کارها
را انجام نمی دهم. اما... شاید باید درست تر زندگی کنم و با انسان ها خوب
تر و مهربان تر باشم تا برای انجام دیگر کارهای خوب رغبت پیدا کنم، تا نماز
و قرآن، بیش از هر کار دیگری حالم را بهبود بخشند که: الا بذکر الله تطمئن
القلوب. البته می دانم که هر کاری از جمله نوشتن من، می تواند مصداقی از
ذکر خدا باشد. خلاصه این که در حال حاضر این نوشتن است که به طور غیر
منتظره ای حالم را خوب می کند و انگیزه ام را برای زندگی دوچندان.
معجزه نوشتن...