آیا این خداست که پرستیده می شود؟

"اگر برای اهل ظاهر، روز و شب جز چرخش کره زمین بر گرد خویش و در مدار خورشید، هیچ چیز در خود نهفته ندارد؛ اما برای اهل راز، این شب شب هجرت از پرستش نفس به پرستش رب است. کره زمین در طواف نور است و اگر بر گرد خویش نیز می چرخد، تمثیلی از این معناست که: من عرف نفسه فقد عرف ربه"

به هیچ کس و هیچ چیز و هیچ کجا کاری ندارم. درباره خود سخن می گویم. شهید آوینی چه خوب جواب مرا داد. انگار که فال حافظ گشوده باشم. قصدم فال گرفتن نبود به رسم این روزهای اول زمستان و شب های یلدا، بلکه فقط می خواستم از خستگی کار و بی حوصلگی، به سخنان شیرین و از جنس نور او پناه ببرم تا دل گرفته ام با گشایشی آسمانی به دست او باز شود. چه قدر خوب و به جا، پاسخم را داد. گویا همه چیز آماده بود تا من این سخن متناسب با حالم را بشنوم و لحظاتی به فکر فرو روم. پرستش نفس... پرستش نفس... پرستش رب... هجرت از پرستش نفس به پرستش رب...

خدای من، پس همه مشکلات و دربه دری هایم، ریشه در همین عبارت دارد: پرستش نفس. کاش مصداق آن نباشم، اما می دانم که هستم. در همین چند لحظه پس از شنیدن این سخنان با صدای عجیب دلنشین پدر معنوی ام، با خود اندیشیدم که تمام این خستگی ها، تنبلی ها، حال نداشتن ها، هیچ کدام به خاطر سرد بودن هوا یا مزاج سرد من نیست. این ها همه بهانه هایی بوده اند برای خودم و دیگران تا از زیر انجام کار شانه خالی کنم. نه، این ها هیچ یک دلایل مناسبی نبودند. من گرفتار پرستش نفس بوده ام. خودم را دوست دارم و بالاتر از آن، می پرستمش که این طور به او بله قربان می گویم و خوش ندارم لحظه ای آزرده و خسته و ناراحت شود. و دیگر به خود نمی گویم که پس ربی که ادعای پرستشش را داری چه می شود؟ چرا کارهایی را که او خواسته انجام نمی دهی؟ و مگر نمی دانی و از قدیم نگفته اند که نمی شود هم خدا را خواست و هم خرما را؟ مگر می شود دو معبود داشت؟ خدا و نفس؟ 

پس برخیز. از این معبود دروغین دست بکش و به سوی معبود اصلی برو که عاشق توست و منتظر دیدار دوباره ات. 

و شهید چه خوب ادامه داده است که اگر زمین بر گرد خویش نیز می چرخد، تمثیلی از این است که هرکس خود را بشناسد، خدایش را شناخته است. یعنی که این پرستش نفس نیست. یعنی اگر هم به نفس توجه می کنی باید در راستای رسیدن به رب باشد و لا غیر. وگرنه بنده نفس خود خواهی شد.

دور باد آن روز...