معیارهای انتخاب آدمی

نمی دانم خستگی می تواند مانعی برای نوشتن باشد یا نه. البته ندانستن تا به این لحظه من، چندان هم نگران کننده نیست، چون اکنون فرصتی برای امتحان این فرضیه یا نظریه یا هر چیزی که دانشمندان نامش را می گذارند، پیش آمده است.

از آن جایی که نمی خواستم مصداق اتم سخن امام باقر علیه السلام که می فرماید "خواب پس از عصر مایه حماقت و ابلهی است"، قرار گیرم؛ فکر نوشتن به سرم زد تا به مثابه تیری باشد برایم که با آن دو نشان زده باشم: هم عقل خداداده را به باد فنا نسپارم و هم با لذت این عشق، خستگی را از تن و جان بزدایم. این شد که مصدع اوقات شریف جنابان عالی شدم با نوشتنم. چرا که هر گفتاری را گوش شنوایی لازم است و هر نوشتاری را چشم خوانایی. (جمله ای از جملات قصار این جانب که فی المجلس در ذهن زاییده شد.)

بله... غرض یافتن پاسخی برای پرسش ابتدای این عریضه بود. این حس و حال نوشتنی که هم اکنون در وجود این بنده خدا در حال غوطه خوردن است، نشان دهنده این واقعیت است که هیچ کاری، شخصی، چیزی، مثلا همین خستگی نمی تواند جلوی پرداختن انسان به عشقش را بگیرد. عشق من به نویسندگی، عشقی از نوع تمام عشق های صاحبان پیشه ها به کار خود، با تمام وجود است؛ حتی اگر استعدادم در آن کمتر از دیگر نویسنده ها باشد و تجربه ام و پشتکارم. اما این عنصر شگفت انگیز، مرا به پیمودن ادامه این مسیر احتمالا سخت پیمودنی دلگرم می کند.

نظریه ای دارم که ممکن است اندیشمندان دیگری! هم داشته باشند. این یکی دیگر کارش از فرضیه و حدس و گمان و این حرف ها گذشته، احتیاجی به آزمایش و اثبات ندارد، نظریه ای شده است برای خودش و خودم. و آن این است که بعد از معیار سنخیت با عقیده، علاقه مهم ترین معیار انتخاب است، به دیگر سخن، دومین معیار مهم و شاید دومی و آخری. چرا که به نظر من، دیگر معیارها، جایی برای شرکت در این کارزار ندارند. البته کار از محکم کاری عیب نمی کند و خوب است استعداد و شرایط و ... نیز سنجیده شود؛ اما عامل نهایی تضمین کننده موفقیت و خوشبختی همین علاقه است، همین عشق است. البته باز هم تکرار می کنم، بعد از رد شدن از صافی عقیده...

در این عقیده، نکته بسیار مهمی جای می گیرد که مباد هرگز به فراموشی سپرده شود، و آن وظیفه و ماموریت این جهانی آدمی است. 

انسان هر روز و هر ساعت در معرض انتخاب هایی است از نوع کوچک و بزرگ، مهم و بی اهمیت. اما گاهی این انتخاب ها چنان مهم می شود که اگر با معیارهای درستی صورت نپذیرد، پشیمانی و زیان عمری در پی دارد.

قلم که روی کاغذ شروع می کند به جولان دادن، نمی دانم چه می شود که گویا دیگر عنانش از دست من خارج می شود. پیش از نوشتن چه می خواستم بنویسم و حال چه شد. 

راستی اگر احساس مورد نصیحت واقع شدن پیدا کردید، بگذارید و بگذرید. قصدم این نبود. هرچند نصیحت نیز غول بی شاخ و دمی نیست که بسیاری از آن گریزانند. می گویند حرف خوب را بشنوید حتی از دشمنتان. من که دیگر جای خود دارم. ادعاهایم را بررسی کنید و اگر اشتباه است، گوشزد کنید تا بتوانیم با هم به جایی برسیم، به جایی که جا باشد. 

نوشته شده به تاریخ دیروز و هنگام اذان مغرب تمام شد. 

امام باقر علیه السلام فرمودند: خواب در ابتدای روز مایه نادانی و کودنی و خواب قیلوله (خواب کوتاه نیمروز) نعمت و خواب پس از عصر مایه حماقت و ابلهی و خواب میان مغرب و عشاء مایه محرومیت از روزی است. (مفاتیح الحیاه، صفحه 193)